Λάμπρος
Πορφύρας
Τα
ερημοκκλήσια
Είναι στα ερημοκκλήσια που
γκρεμίζονται
θλιμμένες Παναγίες, χλωμές
εικόνες,
και μοναχά αγαπάνε τα
αγριολούλουδα -
κρινάκια, κυκλαμιές, σπάρτα,
ανεμώνες.
Σα θυμιατήρια αγροτικά κ'
εφήμερα,
σκόρπια ή δεμένα σ'άτεχνο
στεφάνι,
την άνθινή τους την ψυχή
σκορπίζουνε
ψυχομαχώντας σ' άυλυ λιβάνι...
Αχ, όποιος πάει εκεί με τ'
αγριολούλουδα,
στο πρώτον άγγιγμά του ανοίγει η
πόρτα,
που ολόγυρα οι φωλιές την
επλουμίσανε,
της λησμονιάς την κέντησαν τα
χόρτα.
ανοίγει η πόρτα έτσι όπου
συνήθισε
να την ανοίγη μόνον ο αγέρας -
σάμπως να την ανοίγη η Παναγιά
με την ανησυχία γλυκειάς μητέρας,
χαροκαμμένης γριάς, που τη
λησμόνησαν
στο έρμο φτωχικό της και
προσμένει
κάποιους ναρθούνε πέρ' από μια
θάλασσα
αιώνια σκοτεινή,
φουρτουνιασμένη...
