Φώτιος ὁ Μέγας
Ἐπιστολὴ πρὸς Βούλγαρον Ἡγεμόνα
Εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση καὶ σημειώσεις: Παν. Κ. Χρήστου.
Περιοδικό Ἐποπτεία, Φεβρουάριος 1992, Ἀθήνα.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Ἡ τετάρτη Σύνοδος
14. Ἡ δὲ τέταρτη ἁγία οἰκουμενικὴ σύνοδος(9), ποὺ εἶχε συμπαραστάτη καὶ σύμφωνο τὸν εὐσεβέστατο βασιλέα Μαρκιανό, ἕδρα ὅπου συζητήθηκαν τὰ ἀληθινὰ δόγματα ἐδιάλεξε τὴν Χαλκηδόνα, ἐπίσημη πόλι τῆς Βιθυνίας. Τὰ μέλη της ἀνέρχονταν σὲ ἑξακόσιους τριάντα ἄνδρες, μὲ προκρίτους τὸν Ἀνατόλιο ποὺ εἶχε τὸν ἀρχιερατικὸ θρόνο τῆς βασιλίδος πόλεως, καθὼς καὶ οἱ ἐπίσκοποι Πασκασῖνος καὶ Λουκίνσιος ποὺ μαζὶ μὲ τὸν πρεσβύτερο Βονιφάτιο ἀντιπροσώπευαν τὸν ἁγιώτατο πάπα τῆς Ρώμης Λέοντα, τὸν ἔνδοξο καὶ μεγάλο ζηλωτὴ τῆς εὐσέβειας• μαζί τους ἦσαν καὶ ὁ Μάξιμος Ἀντιοχείας καὶ ὁ Ἰουβενάλιος Ἱεροσολύμων.
15. Αὐτοὶ οἱ σύνεδροι κατεδίκασαν τὸν δυστυχῆ Εὐτυχῆ καὶ τὸν ὑπερασπιστή του, τὸν ἀλαζόνα Διόσκορο(10), γιὰ τὰ δυσσεβήματά τους. Διότι κι' αὐτοί, ἔχοντας ἀποδεχθῆ τὴν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη πρὸς τὸν Νεστόριο πλάνη, ἐξέπεσαν στὴν ὅμοια μ' ἐκεῖνον ἀθλιότητα. Πράγματι τὸν ἕνα κύριό μας Ἰησοῦ, ποὺ ἀναγνωρίζεται ὅτι συνίσταται ἀπὸ θεότητα καὶ ἀνθρωπότητα καὶ προσκυνεῖται σ' αὐτὲς τὶς δύο φύσεις, αὐτοὶ τὸν ἀνέμιξαν καὶ τὸν ἐσύγχυσαν τολμηρῶς καὶ ἀφρόνως σὲ μιὰ φὺσι• καὶ οἱ ταλαίπωροι δὲν ἀντιλήφθηκαν ὅτι μὲ αὐτὰ τὸν κατέστησαν ξένον καὶ πρὸς τὴν πατρικὴ οὐσία καὶ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ἂν πράγματι ἡ φύσις τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία, εἶναι ἢ θεία ἢ ἀνθρωπίνη• τώρα, ἂν εἶναι μόνο θεία, ποῦ εἶναι τὸ ἀνθρώπινο στοιχεῖο; ἂν πάλι εἶναι ἀνθρώπινη, πῶς δὲν εἶναι αὐτοὶ ἄρνηταὶ τῆς θεότητος; Ἂν εἶναι κάτι ἄλλο διάφορο ἀπὸ αὐτὰ (διότι αὐτὸ ὑπολείπεται, καὶ μᾶλλον πρὸς αὐτὸ τείνει τὸ φρόνημά τους), πῶς δὲν θὰ ἀναπλάσουν τὸν Χριστὸ ἐτεροφυῆ καὶ τοῦ πατρὸς καὶ ἡμῶν; Τί εἶναι δυσσεβέστερο ἢ ἀφρονέστερο ἀπὸ τὸ νὰ λέγουν ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔγινε ἄνθρωπος καὶ Θεός, γιὰ νὰ φθαρῆ ἡ θεότης του, καὶ νὰ ἀναιρεθῆ ἡ προσληφθεῖσα ἀνθρωπότης; διότι αὐτὸ ἀκολουθεῖ τὴν ἄποψι ἐκείνων ποὺ ἐτόλμησαν νὰ εἴπουν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι καμμιὰ ἀπὸ τὶς δύο φύσεις, ἀλλὰ κάποιας ἄλλης.
16. Γι' αὐτὸ οἱ εἰσηγηταὶ τῶν χριστομάχων τούτων δογμάτων ἐπῆραν ἄξια τιμωρία γιὰ τὴν τόσο μεγάλη δυσσέβεια• ἔχασαν τὴν ἱερωσύνη κι ἔγιναν ἀπόβλητοι ἀπὸ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς ἀποδιώχθηκε καὶ ἡ χριστομάχος αἵρεσις• ἐνῶ τὸ ὀρθὸ καὶ γνήσιο φρόνημα τῆς ὀρθοδοξίας ἀνακηρύχθηκε καὶ διέλαμψε• ἀκόμη περισσότερο μὲ τὶς γραφικὲς καὶ πατερικὲς μαρτυρίες, καθὼς οἱ τρισμακάριστοι ἀρχιερεῖς ἐθεολόγησαν ὁλοφάνερα καὶ παρέδωσαν νὰ ὁμολογοῦμε καὶ νὰ κηρύσσωμε ἀδιστάκτως σὲ ὅλα τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης ἕνα Χριστό, δηλαδὴ μία ὑπόστασί του καὶ δύο φύσεις, θεότητα καὶ ἀνθρωπότητα, θεωρούμενες ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως. Εἶναι ἀπὸ αὐτὰ φανερό, ὅτι μὲ τὶς πράξεις διὰ τῶν ὁποίων ὠρθόνονταν τὰ πόδια τῶν χωλῶν, τὸ πάθος τῶν τυφλῶν ἐβλάσταινε ἀπὸ κάτω μάτια, καὶ οἱ νεκροὶ ἀνασύρονταν ἀπὸ τὶς πύλες τοῦ Ἅδη καὶ μετατάσσονταν στὴ ζωή, καὶ ἐπιτελοῦνταν καὶ ἐπιδεικνύονταν ὅλα τὰ ἄλλα θαύματα ποὺ δὲν εἶναι εὔκολο ν' ἀριθμηθοῦν, ἐδηλωνόταν σαφῶς ἡ ἀξία τῆς θείας φύσεως• μὲ τὶς πράξεις διὰ τῶν ὁποίων ὑφίστατο κόπους καὶ πόνους, δίψα καὶ πεῖνα, καὶ τὰ συγγενῆ καὶ παρόμοια πρὸς αὐτά, ἐφανερωνόταν ἡ ἰδιότης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Ὁ αὐτὸς Χριστός, ὁ ἀληθινὸς Θεός μας, ἐπιτέλεσε καὶ ἔπραξε τὰ πρῶτα θεοπρεπῶς, τὰ δεύτερα ἀνθρωποπρεπῶς• καὶ μὲ αὐτὸ παρέστησε καὶ ἐπιβεβαίωσε σαφῶς καὶ ἀναντιρρήτως τὴν μία ἑνιαία ὑπόστασί του καὶ τὶς δύο διαφορετικὲς φύσεις σὲ ἀσύγχυτη ἕνωσι. Αὐτὰ καὶ γιὰ τὴν τέταρτη σύνοδο.
Σημειώσεις
9. Τὸ 451 στὴ Χαλκηδόνα, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολι. Κύριο θέμα ὁ Μονοφυσιτισμός.
10. Ὁ Εὐτυχής, ἀρχηγός τῆς αἱρέσεως τῶν Μονοφυσιτῶν ἦταν αρχιμανδρίτης στην Κωνσταντινούπολι, ὁ Διόσκορος ἦταν πατριάρχης Ἀλεξανδρείας.
|
